Over ... Willemien Aardenburg

WIKIPEDIA - Willemien Aardenburg is een Nederlands voormalig hockeyspeelster. Aardenburg speelde voor de Amsterdamsche Hockey & Bandy Club en speelde driemaal voor het Nederlands team. Ze maakte deel uit van de selectie voor de Olympische Zomerspelen in 1988 waar een bronzen medaille behaald werd.

Over ... Helen van der Ben

Over ... Marc Benninga

MEDISCH CONTACT - Toen Marc Benninga 13 jaar oud was, maakte zijn moeder de cruciale keuze om voetbal in te wisselen voor hockey. Zij vond de stemming bij het voetballen zo grimmig en koos voor een ‘vriendelijkere’ sport. Een goede keuze; in 1988 speelde de toenmalig geneeskundestudent aan de UvA in het Nederlands hockey-elftal in Seoul. Niet dat de opleiding daar volledig achter stond trouwens, vertelt Marc Benninga. ‘Ik kon hockey op topsportniveau goed combineren met mijn studie. Hoewel ik lid was van het Amsterdamse studentencorps, had ik geen ruig studentenleven. Ik hield niet zo van bier. In die tijd waren er enorme wachttijden van wel anderhalf jaar voor de coschappen, dus ik combineerde sport met het doen van wetenschappelijk onderzoek. Toen ik eenmaal aan de beurt was voor mijn coschappen moest ik een verplicht aaneengesloten blok doen bij neurologie en psychiatrie. Dat viel precies in de periode van de Olympische Spelen. De studiebegeleider zei botweg: ‘Dan ga je maar niet’. Ik moest een brief schrijven naar de decanen om toestemming te krijgen het blok te onderbreken. Die vonden het goed op voorwaarde dat ik zou scoren in Seoul.’ 

MEDISCH CONTACT - Tot voor kort hield Marc Benninga, kinderarts maag-darm-leverziekten in het AMC, spreekuur in een kamer waar honderden foto’s van echte drollen de wanden sierden. Zijn spreekkamer hoort bij de zogenoemde poeppoli, waar kinderen worden behandeld die problemen hebben met de ontlasting. Door zijn specialisme en de inrichting van zijn spreekkamer kennen veel patiënten Benninga als de ‘poepdokter’.

Over ... Floris Jan Bovelander

Over ... Jacques Brinkman

Over ... Yvonne Buter

Over ... Maurits Crucq

Over ... Marc Delissen

Over ... Patrick Faber

PRO SPORT - Van kinds af aan dag en nacht op hockeyveld en tennisbaan. Hockey werd het. Ik heb het geluk gehad om een keer op het Olympische podium te staan in Seoul 1988. Magisch! Na deze periode heb ik een groot deel van mijn werkzame leven doorgebracht in de wereld van sportmarketing en media. Als voormalig topsporter voel ik me als een vis in het water bij PRO SPORT. Sport zit in m’n bloed en dat maakt de combinatie zo aangenaam. Sport en merken verbinden geeft een kick. Zeer betrokken geweest bij Zilveren Kruis en tennis, Krajicek als ambassadeur na z’n Wimbledon triomf, een mooie case. Tennis heb ik weer actief opgepikt nadat hockey ‘voorbij’ was. En nu alweer een jaar of zeven met mijn kids op jawel, het hockeyveld. Ze lijken dezelfde passie te delen, mooi om te zien. Het begrip verbinden is al twee keer gevallen, dat is waar ik graag dagelijks mee bezig ben.

Over ... Annemieke Fokke

Over ... Taco van den Honert

Over ... Noor Holsboer

MEDISCH CONTACT - Noor Holsboer begon op haar elfde hockey te spelen en werd op haar negentiende geselecteerd voor het nationale team. Anderhalf jaar later mocht ze met de dameshockeyploeg naar de Olympische Spelen in Seoul. Ze herinnert zich: ‘Voor het eerst de Spelen meemaken is heel bijzonder. Alle sporters van verschillende disciplines door elkaar, dat heb je natuurlijk bij geen andere wedstrijd. En je loopt tussen al die mensen die je anders alleen op tv ziet.’ In totaal heeft Noor Holsboer tien jaar lang voor het nationale hockeyteam gespeeld en is in die periode drie keer bij de Spelen geweest. In 1988 won het team brons. Vier jaar later gingen ze voor goud, maar konden deze ambitie niet waarmaken. Holsboer: ‘We moesten met een zesde plaats genoegen nemen, dat was teleurstellend. In 1996 hebben we dan nog eens brons gewonnen, toen speelden we beter dan verwacht.’

Over ... Ronald Jansen

RHCE - Ronald Jansen, geboren op 30 december 1963 in Sint-Michielsgestel, was doelman van het Nederlands hockeyteam. Met Nederland werd hij wereldkampioen in 1998 en Olympisch kampioen in 1996 in Atlanta en in 2000 in Sydney. Ronald speelde in zijn loopbaan voor achtereenvolgens De Dommel, M.H.C. Wageningen, Oranje Zwart en Den Bosch. Hij heeft maar liefst 183 interlands op zijn naam staan.

Over ... Hendrik Jan Kooijman

MEDISCH CONTACT - Hendrik Jan Kooijman, fervent hockeyer en tevens orthopedisch chirurg in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis en DC Lairesse, behaalde in 1988 met het Nederlandse hockeyteam brons in Seoul. Voetbal en tennis haalden het niet bij zijn enorme liefde voor de hockeysport. Vooral de sfeer op de zondagen bij hockeyclub Bloemendaal, waar hij 15 jaar lang hoofdklasse heeft gehockeyd, omschrijft hij als onvergetelijk. Voor het Nederlands elftal speelde Kooijman tussen 1982 en 1992 154 interlands. Seoul staat hem nog levendig voor de geest. Als kind al was hij diep onder de indruk van de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Toen hij eindelijk zelf meedeed aan de Olympische Spelen, wilde toenmalig bondscoach Hans Jorritsma niet dat de hockeyploeg deelnam aan de ceremonie. De eerste wedstrijd was immers de ochtend na deze plechtigheid, dus hadden de hockeymannen hun rust hard nodig. Maar ook vanaf de ‘zijlijn’ was de openingsceremonie sensationeel. ‘De Olympische Spelen waren een groot feest’, aldus Kooijman. Een medaille behalen was het ultieme doel, maar dat weerhield de hockeyploeg er niet van om in het Olympisch dorp te genieten van de weelde van het Olympische leven. Kooijman: ‘De kookkunsten van de Franse cateraars waren subliem!’ Een ander summum vond hij het bijwonen van de 100 meter sprint waar Ben Johnson uiteindelijk een nieuw wereldrecord op zijn naam schreef. Dat werd overigens nooit erkend omdat Johnson het verboden middel stanozolol had gebruikt.

Over ... Frank Leistra

WIKIPEDIA - Frank Jan Anton Leistra (Delft, 1 april 1960) speelde 159 officiële interlands (0 doelpunten) voor de Nederlandse hockeyploeg. De vlotgebekte doelman van HC Tilburg maakte zijn debuut voor Oranje op 1 juni 1985, in het duel Nederland-Schotland (5-0). Leistra won met het Nederlands elftal onder meer de wereldtitel in 1990. Twee jaar later, bij de voor de hockeyers teleurstellend verlopen Olympische Spelen van Barcelona (vierde plaats), nam hij afscheid als international. Het daaropvolgende jaar stopte hij, na acht seizoenen, met het spelen van tophockey in de hoofdklasse. Als keeperstrainer en assistent-trainer, onder meer bij Hockeyclub 's-Hertogenbosch en Oranje Zwart, bleef de in Eindhoven woonachtige Leistra daarna wel actief in de hockeysport.

Over ... Lisanne Lejeune

Over ... Erik Parlevliet

PAREL MET BRONS - Hij speelde 155 wedstrijden in het Nederlands hockeyelftal en scoorde daarin 47 keer. Het hoogtepunt van zijn carrière was het WK van 1990 in Pakistan, waar Nederland in het hol van de leeuw de titel won. Met Oranje won hij ook brons tijdens de Olympische Spelen van 1988 in Seoel. Hij deed vijf maal mee aan de Champions Trophy en werd in 1987 Europees kampioen. Sinds 2006 was Parlevliet ongeneeslijk ziek. Hij overleed op 43-jarige leeftijd.

Erik Parlevliet werd op 8 juni 1964 in Zevenaar geboren als zoon van sportieve ouders. Beiden waren atleet; vader Jan blonk uit op de 400 meter horden en was zowel Nederlands kampioen (1956, 1957, 1959, 1960 en 1962) als Nederlands recordhouder (via 53,7 naar 52,2 sec). Vader Jan was echter ook (of vooral) bioloog en hoogleraar in Wageningen. Erik is nog heel jong, wanneer hij met zijn ouders, vanwege het werk als bioloog, naar Zuid-Afrika vertrekt. Voor de kleuterschool keert hij terug naar Nederland. Hij woont dan een tijdlang bij zijn opa en oma. Na de lagere en middelbare school in Wageningen gaat hij economie studeren in Tilburg. De snelheid heeft hij van thuis uit meegekregen en gecombineerd met prima hockeykwaliteiten staat hij dan al in Jong Oranje. Bij HC Tilburg is hij al snel een waardevolle kracht.

Na zijn studie gaat hij aan de slag bij Begemann in Helmond, het bedrijf van Joep van de Nieuwenhuizen. Die zorgt er ook voor dat Erik drie seizoenen bij Dragons in Antwerpen gaat spelen. Hij is daarmee de eerste Nederlandse hockeyer, die in het buitenland met zijn sport geld gaat verdienen. In het boek 'De beste Nederlandse hockeyers aller tijden' worden zijn waardes voor het Nederlands elftal onder meer als volgt omschreven. "Vooral als het Nederlands elftal zich in een moeilijke fase bevond, werd de bal naar de cornervlag gespeeld. Met 'Parel' in de ploeg was dit een uitstekende optie. Al was het voor de rest van de ploeg knap lastig om aan te sluiten bij de vleugelaanvaller, die ook beschikte over een zuivere voorzet. Bovendien scoorde Parlevliet opmerkelijk vaak en makkelijk voor een buitenspeler." In 1988 haalt hij brons op de Olympische Spelen. In 1992 is hij niet van de partij in Barcelona. "Geblesseerd", volgens bondscoach Hans Jorritsma, maar zelf vindt Erik zich goed genoeg om te spelen.

Bij HC Tilburg ontdekt hij als trainer Yvette Möller. Hoewel Yvette vijf jaar jonger is bindt meer dan alleen hockey hen, ze worden verliefd en trouwen. Yvette heeft een sprankelende baan bij Rob Jansen, de voetbalmakelaar. Ze is zijn rechterhand en zorgt er onder meer voor dat de groten van deze voetbalaarde van de ene club naar de andere verhuizen. De broertjes De Boer verkassen met haar hulp in 1999 van Ajax naar Barcelona. En ook Glenn Helder, Marc Overmars en vele anderen heeft zij in haar pakket. Erik is dan al zelfstandig en stampt vanuit Rotterdam succesvolle bedrijven als Patientline en Parking+Protection uit de grond. Ze kopen een huis in Bergambacht, ergens centraal tussen de twee werkplekken. Maar dan slaat het eerste noodlot in het leven van 'De Parel' toe. Yvette heeft leukemie en sterft op 19 april 1999 in Tilburg, amper 29 jaar oud. Bij het bedrijf van Rob Jansen is haar naam nog verbonden aan een jaarlijkse prijs.

"In 2000 leerde ik Erik goed kennen", blikt Esther Noten terug in de tijd. "Ik kende hem daarvoor al uit de hockeywereld. Ik speelde zelf bij Helmond, Son en Den Bosch. Met Den Bosch promoveerde ik naar de hoofdklasse, terwijl ik op dat moment zwanger was. Mijn broer hockeyde bij Tilburg." Tussen Esther (gescheiden en twee kindjes) en Erik (het verdriet om Yvette) klikt het meteen. Ze hebben veel dingen gemeen en vinden dat ze nog een nieuwe kans verdienen. Esther verhuist vanuit Rosmalen naar Tilburg en trekt bij Erik in. Samen kopen ze daar een huis. Erik heeft voor zijn 40ste al alles bereikt. Hij is een ondernemer in hart en nieren. Niet altijd gemakkelijk, maar altijd verder dan iemand anders. Een goede baas, met 200 man personeel bij zijn bedrijf in Oosterhout.

Toch blijkt Tilburg geen goede voedingsbodem voor een nieuw leven en al snel wordt een huis gekocht aan de Rosmalense Burgemeester Maizaraclaan. Esther: "Ik kende Rosmalen goed, want ik had er gewoond. En de kinderen hadden hier al op school gezeten. Samen zouden we hier een sociaal leven op gaan bouwen. Het voelde als een warme deken om je heen. Hij heeft het allemaal ook gerealiseerd, maar het hoogtepunt zelf heeft Erik helaas niet meer mee mogen maken." "Erik was zeer erudiet; maar niemand die ooit iets onaardigs over hem heeft kunnen zeggen. Hij was als een vader voor mijn kinderen, maar hij was apetrots toen Hidde werd geboren. Een jonge Parlevliet, een man in de familie."

Tot 2006 hockeyt Erik bij HC Tilburg; dan wel bij de veteranen. Hij stapt over naar HC Rosmalen, maar heeft er niet meer dan drie wedstrijden gespeeld. In 2005 kopen ze een huis aan de Jonkvrouwe de la Courtlaan in Rosmalen. Ze laten het tot de grond afbreken en beginnen een nieuw huis te ontwerpen. "We hebben genoeg geleden; nu zijn wij aan de beurt. Avonden zijn we bezig geweest om ons paradijs gestalte te geven. Elk detail werd uitgewerkt om er een droomhuis van te maken." Maar in september 2006 slaat het noodlot opnieuw toe. Esther: "Erik was vaak moe en moest veel hoesten. De huisarts kon niets bijzonders vinden, maar een bevriende longarts wel: longkanker en dat met dodelijke afloop. Het werd een heel zwaar ziekbed; op 22 juni 2007 heeft hij thuis zijn ogen mogen sluiten. Nog in het 'oude huis'; op 21 juli zijn we in het nieuwe huis getrokken."

Vanaf de eerste dag van zijn ziekte heeft Esther een soort dagboek bijgehouden. Op die manier hielden ze, aanvankelijk samen en later Esther alleen, vrienden en kennissen op de hoogte. Soms puur zakelijk, dan weer heel persoonlijk zijn die mailtjes. Erik viel in korte tijd 20 kilo af; van de boom bleef uiteindelijk weinig over. Op 3 juni zijn ze 'op stel en sprong' in het ziekenhuis nog getrouwd; in besloten kring werd dat ja-woord thuis op zijn verjaardag nog eens overgedaan. Hij kon met moeite uit bed komen en amper meer praten. Tijdens zijn ziekte heeft Erik alles wat er zakelijk nog te regelen viel voor zover mogelijk geregeld. De oneerlijke wedstrijd tegen de ziekte kon hij niet winnen.

Eind 2007 vertelt Esther Parlevliet haar verhaal nog eens in het Brabants Dagblad, dat een serie artikelen publiceert over sterfgevallen in het voorbije jaar. Ze vond het niet moeilijk dat verhaal te vertellen. Moeilijk is het wel zonder Erik, maar met de kinderen en het droompaleis. Erik is er niet meer, maar de hockeywereld wel. De oudste zoon heeft in het eerste van Rosmalen gespeeld; de dochter helpt aan de bar bij HC Den Bosch. Daar speelt ook de jongste in het beloftenteam. Dat levert soms weer pijnlijke momenten op, bijv. wanneer de club bij HC Tilburg op bezoek gaat. "Hier heeft papa nog gespeeld en nu ben ik er."

Piet Lauwen

SPORTKRONIEK - Gisteren is op 43-jarige leeftijd Erik Parlevliet overleden. Parlevliet was international en hockeyde voor Tilburg. “Parel” zoals zijn bijnaam luidde kreeg vorig jaar te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Zelden was er een hockeyer op de velden sneller dan Erik Parlevliet. Toenmalig bondscoach Wim van Heumen wist het zeker: “Hij is de enige rechtsbuiten die de honderd meter op hockeyschoenen in elf seconden loopt.". Parlevliet had zijn loopvermogen niet van vreemden; zijn vader was vroeger atleet. 

Over ... Gert Jan Schlatmann

Over ... Ingrid Wolff